Een solitair koperen kraan hangt uitdagend tegen een branderode achtergrond – een krachtig symbool van de gebroken belofte van een natie. Hoewel uitgeschakeld, lekt de tuit met tegenzin een handvol kostbare druppels, hardnekkige getuigenissen van een hulpbron die door verwaarlozing en wanbeheer wordt verstikt. Hieronder barst de aarde open in harde, blarenachtige tinten bruin en geel, een landschap dat verwoest is door droogte en verlatenheid. Strak om de kraan gebonden, klemt een blauwe stoffen knoop de stroom, een viscerale herinnering aan de politieke en sociale krachten die het levensbloed van een natie verstikken.

In de gescheurde grond eronder is het woord "IJZER" ingebed – een onbuigzaam echo van onophoudelijke onderdrukking en de ijzeren greep van falende beleidsmaatregelen die een trotse beschaving aan de rand van instorting hebben gebracht. Dit is niet alleen een klaagzang om verloren water; het is een aanklacht tegen machtsstructuren die winst en controle boven overleving stellen. De spanning tussen verstikking en bevrijding stroomt door het beeld en eist erkenning van de diepe littekens die zijn achtergelaten door de milieu-ramp die door menselijke handen is veroorzaakt.

Geïnspireerd door de verwoestende watercrisis in Iran, onthult dit werk de brute realiteit achter de krantenkoppen: verwoeste gemeenschappen, bedreigde tradities en toekomstperspectieven die door systematische minachting zijn gestolen. Het richt de blik stevig op de krachten die binden, verstikken en verraden – op de oude polsslag van een beschaving die door modern falen wordt verstikt. Dit is een gedurfde confrontatie met de crisis, een oproep om onrecht te onthullen en een scherpe uitdaging voor degenen die nog steeds de sleutels tot stroom of hongersnood vasthouden. De knoop hier is politiek, dringend en onbuigzaam – een embleem van verzet tegen uitwissing en stilte.